Soms onhandig en een tikkeltje eigenwijs

Hoewel ik bij de aftrap van Guatemala dacht dat mijn echte backpackavontuur qua vervoer zou gaan beginnen, heb ik tot nu toe weinig te klagen. De welbekende chickenbus (een afgekeurde Amerikaanse schoolbus) is nooit overvol, scheurt lekker door en stopt niet te vaak. Als ik het nog "luxer" wil hebben boek ik gewoon een minivan die van stad naar stad rijdt en vrijwel alleen door toeristen wordt gebruikt. De stoelen die overblijven worden verkocht aan lokalen die er natuurlijk geen 20 dollar voor betalen ;) Mochten zij zich niet kunnen verlekkeren aan een luxeritje dan stappen zij gewoon in een laadbak. Eigenlijk niet anders dan in Afrika, fungeren pickups als taxi's. Het enige verschil is dat de lifters hier allemaal in de bak staan en als het rustig is, pakken ze er een stoeltje bij alsof ze in een café zitten. Dit zijn momenten waarop ik me afvraag waarom we in Nederland zo moeilijk doen, ik vind het een uitvinding. Veiligheid? Tja, dat valt te betwisten.. waarschijnlijk is dit een punt van rekening houden met andere weggebruikers en geen haast hebben, 2 dingen die in Nederland al niet echt meezitten. Gezien het aantal mensen dat in de berm loopt, de hoeveelheid drempels en gaten neemt het merendeel al wat gas terug. Bovendien loert iedereen of ze nog mensen mee kunnen nemen, dus ze rijden zo snel als in een tippelzone. Het scheelt dat ze alleen op personen hoeven te letten en niet ook nog eens pakketjes, dieren e.d. Naast bagage en wat voedingsmiddelen wordt er eigenlijk niks meegenomen in de bus zoals in Afrika. Als ik kijk naar de hoeveelheid trucks hier is de vraag beantwoord hoe dat alles vervoerd wordt. Voor de kleinere afstanden worden paarden ingezet om het ingebonden stro of de dagvangst vis te verplaatsen. Of een halfnaakte cowboy van A naar B te brengen. Het is dat ik niet op latino's val, maar anders was het hier een snoepwinkel geweest met al die verwilderde types. En wat doen hun vrouwen dan? De was ophangen en hun voorstraatje bezemen. De. Hele. Fucking. Dag.

Anyway, gelukkig zijn de meeste afstanden te overzien in Midden-Amerika en zit ik vaak niet langer dan 6 uur op m'n gat om bij mijn volgende bestemming te komen. Helaas voor mij als autokotser is het slinger-de-slang door alle bergen en over de vulkanen. Wie mooi wilt zien, moet lijden. Zo ook om een vulkaan te beklimmen i.p.v. te berijden. Misschien heb je de foto's wel gezien van het prachtige uitzicht boven op de top. Die top moest natuurlijk wel bereikt worden, met de nodige kilometers, bagage en temperatuurverschillen. 4 kilometer de lucht in, een 16 kilometer-trail, minus 15 (!) graden celcius en een backpack van 12 kilo om mezelf warm, gehydrateerd en verzadigd te houden. Oke, ik heb iemand betaald om mijn tas omhoog te sjouwen, maar naar beneden was ook best zwaar ;) Hoe dan ook, het was een MEGA (koude) ervaring met onbeschrijflijk mooie natuur en een keiharde uitbarsting als kers op de taart.

De beentjes moesten natuurlijk rusten en hoe kon dat beter dan aan het prachtige meer. Vanaf een rotsblok, horizontaal én in het zonnetje, lag ik te genieten van het uitzicht van diezelfde vulkaan, ook een aanrader en ietsje relaxter. Bovendien werd ik vergezeld door bezoek uit Nederland, gezellig! Even vertrouwd babbelen, zeuren en weer door. Door naar nog meer Nederlanders, namelijk een lucky bastard die een nog niet zo ontdekt plekje in Guatemala tot een surfparadijs heeft omgetoverd. Geen asfalt, geen wifi, alleen een surfboard en een bloedhete zon. Om hier te komen moesten we met ons busje per vlot vervoerd worden. De vlotbestuurder had denk ik weing geslapen de nacht ervoor, want plots voeren we tegen een kade aan. Een kade met een paar motorboten. Een kade van een militaire basis welteverstaan. Kon u het nog slechter treffen, señor? Binnen no time kwam er een quad aanrijden met 4 opgepompte mannekes en hun wapenarsenaal. Die arme vlotbestuurder probeerde al peentjes zwetend zijn hele trukendoos uit om er zo goed mogelijk vanaf te komen. De motorbootjes deden het godzijdank en we konden koers maken richting ons surfretreat. Vallen en opstaan x1000 en een gigantisch verbrande kop is wat het ons bracht. Als je de lompe Anne een beetje kent, begrijp je dat ik er niet zonder kleerscheuren vanaf ben gekomen en een board heb gebroken... Niet meer dan logisch dat ik eieren voor mijn geld heb gekozen zodra ik op een nieuwe surfspot aankwam in El Salvador. Doe mij maar een ligbedje en een smoothie, ik kijk wel naar de lokalen hoe het moet. Die ventjes weten wel hoe ze met een 5 meter hoge golf moeten dealen, WOW!

Dat is ook het enige wat ze dealen, want naar mijn idee is er niet zoveel criminaliteit zoals het westen ons wijs maakt. In het reisadvies staat overduidelijk dat je El Salvador moet mijden en dat ze wereldwijd het hoogst aantal moorden hebben. Ik trek deze feiten totaal niet in twijfel, maar ik hoop iedereen mee te kunnen geven dat je dit soort reisadviezen met een korreltje zout moet nemen. Vaak geldt dit maar voor een klein gebied en al het geweld waarvoor gewaarschuwd wordt, is vooral tegen elkaar in plaats van toeristen. Verdrietig en hypocriet hoe iedereen wel naar Guatemala wilt en gaat, maar El Salvador mijdt. Terwijl ik in een super schoon park in Antigua (Guatemala) zit te genieten van een verfrissende fruitshake wordt mij aangeboden mijn slippers te poetsen (?) en als het antwoord nee is wil ik dan misschien wel wiet kopen? Dit is natuurlijk een onschuldig voorbeeld, maar ik zal jullie de horrorverhalen van medereizigers besparen. Het komt erop neer dat in landen als Mexico en Guatemala een groep lokalen de toeristen niet (meer) waarderen en zien als wandelende geldautomaten die ze met een ramkraak kunnen legen. In El Salvador hebben ze helaas geen overvloed aan toeristen wat ervoor zorgt dat ze degenen die wél durven te komen omarmen en met alle liefde kennis willen laten maken met hun land en cultuur. Helaas is er naast de surfspots niet gigantisch veel te beleven als je de buurlanden ook aandoet. El Salvador heeft ook een meer, ook vulkanen, maar allemaal net wat minder spectaculair dus het wordt tijd om door te gaan.

Met net een halve longontsteking achter mijn kiezen blaas ik door naar Honduras, nog zo'n land waar iedereen voor waarschuwt en wat velen ontlopen. Voor mij des te meer reden om het tegendeel te bewijzen en weer wat moois te ervaren. Keep you posted!